Het Oerol-reisverslag 2002! Terug naar menu reportages! Terug naar menu twee!

Terug naar de startpagina van de 4 Tuoze Matroze!

 
     
 

Optreden voor de VARA televisie, Kopspijkers


IJzel is geen weer voor echte zeemannen.
Dan maar op de fiets. Het lijkt wel of ik dronken ben. Als een slingeraap beweeg ik me langs De Nieuwe Vaart. Overal vallen ouwe vrouwtjes. Ik hoor het gekraak van hun broze botten. Angstig schreeuwen ze om hulp. Maar nu even niet. Ik heb geen tijd. Ik moet me concentreren.
Vandaag treden wij op in het programma Kopspijkers.Drie miljoen kijkers. Dat is pas airplay. Ik heb alle a&r managers van de platenmaatschappijen gemaild. "Neem ons dan", is de belangrijkste boodschap.We verkopen minimaal 5000 ZeeDees. 50.000 Euro productiekosten en clipje, 25.000 Euro winst. Het is een simpele rekensom.
Ik kan het weten, want ik heb het al zo vaak gedaan. Maar dan wel even zonder airplay geplug en gelul.



Het Werktheater, waar de opnames plaatsvinden, lijkt eindeloos ver weg. Mijn benen bungelen langs het zadel om de balans te bewaren. Bij de ingang word ik tegengehouden door een bewaker. "Ik ben de zanger van de band", stamel ik. Aarzelend, vol ongeloof laat hij me binnen. Ik word opgevangen door de dames van de productie. Zij stoppen gelijk koffie met repen chocolade in mijn mond. Bij zoveel aandacht ga je je ook gelijk een stuk afhankelijker opstellen. Heerlijk, die beroepsbegeleiding.
Langzaam druppelen de Matrozen binnen. De één nog onuitgeslapen dan de andere. Alleen Bassist Titus (net als ik een vader) ziet er normaal uit. Het gehele Utrechts Studenten Concert arriveert. "Jeetje, wat zien die er goed uit." Bij ons was dat wel eventjes anders op die leeftijd.
Het voordeel daarvan is dat we er zeker van zijn dat ze de zaak helder en goed hebben voorbereid. Ik moet er niet aan denken dat er plotseling 50 Matrozen binnen zouden varen.
Jack Spijkerman is een echte prof. Hij bemoeit zich overal mee, geeft scherpe aanwijzigingen en maakt af en toe een ontspannend praatje. De soundcheck verloopt spoedig. Het orkest is inderdaad goed voorbereid.

Vol vertrouwen storten we ons op de lunch. Om 13.00 uur stroomt de zaal vol. Wij mogen niet naar binnen en kijken met de productie medewerkers naar oude opnames van Kopspijkers.

Ik bestudeer de mimiek van Huub van der Lubbe van de Dijk. Hij leunt enigszins achterover alsof hij ieder moment gaat vallen. Om zijn balans te bewaren, perst hij zijn kin op zijn borst. Er lopen dikke samengeknepen huidplooien verticaal over zijn gezicht. Ik probeer hem na te doen. De VARA medewerkster kijken me verwijtend aan. Met een dergelijk "icoon" mag je niet spotten. "Je moet eens opletten, hoe jij er straks uitziet", snauwt er eentje. Ik beloof me zelf dat ik geen rare bekken ga trekken om mijn tonen te halen.

Dan worden we geroepen. We mogen op. Iedereen is ontspannen. Bij de deur worden we gesommeerd onze biertjes op te drinken. "Alleen Jack en de cabaretiers", zegt onze begeleidster streng. We betreden het podium en groeten de leden van het orkest. In de aankondiging van Jack verontschuldigd hij zich dat hij ons niet eerder heeft gevraagd.



Dan gaan we loos. Ik kijk nog even snel in het rond. Iedereen lacht, iedereen heeft er zin in.
Ik zing rustig, zoals altijd en kijk de mensen aan. Het orkest speelt krachtig. In het laatste couplet sluit ik mijn ogen en geniet van alles. Opeens krijg ik een black-out. Ik weet de tekst niet meer. Ik heb het lied al duizend keer gezongen en ik weet het niet meer. Ik moet zingen; "Al worden we uitgehongerd, tot aan de laatste gram" maar ik zing: " Tot aan de horizon". Het rijmt niet op Amsterdam, het klinkt een beetje nautisch maar het slaat helemaal nergens op.
Vriendelijk lachend zing ik door en trek het lied in het laatste refrein naar een hoogtepunt.
Dan volgt er een applaus, een ovatie.we worden er verlegen van. Missie geslaagd het zoveelste hoogtepunt van dit jaar. We schudden handen en zoenen met de meisjes uit het Studenten Concert. De productie medewerksters van de VARA vliegen ons om de hals, blijven even hangen en laten ons geëmotioneerd weer los.



We drinken biertjes en snellen ons naar de Dominicuskerk in de Spuistraat voor het volgende optreden. Een charity voor Zuid-Afrikaanse schoolkinderen.

Dan snel naar Amersfoort voor alweer een optreden. In de fitnesszaal van het bedrijf, waar we spelen, zien we ´s avonds de uitzending. We zijn zeer tevreden. Het ziet er allemaal heel mooi uit.

De volgende dag word ik tijdens het afzwemmen van mijn oudste dochter al vele malen aangesproken en gecomplimenteerd. 's Maandags in de lokale supermarkt op Wittenburg word ik bijna belaagd door wild vreemde mensen die zeggen dat ze kippenvel kregen van ons optreden.



Onze website geeft een record aantal bezoekers aan.Vol verwachting wacht ik op een mailtje van een van de a&r managers. Die komt er niet!
Nou ja, misschien hadden ze geen tijd om even te kijken?

 

 
 

  Beheer: - Hykopop Nederland - 2002